Daar sta ik dan; jurkje, rode hakken, bloem in mijn haar.
Ik adem een keer diep in en uit, roep mijn mede cursisten naar binnen en zet de muziek aan.
En dan, terwijl ik daar sta, realiseer ik me opeens dat ik niet anders kan dan meezingen.
Meezingen met dit lied, dat gaat over het proces waar ik doorheen ben gegaan de afgelopen maanden tijdens deze opleiding.
Dus ik zing, voluit, vanuit mijn hart en geef me over aan de muziek.
Na afloop sta ik te trillen op mijn benen, ik heb voor het eerst van mijn leven een solo gezongen voor een publiek! Nooit gedacht dat ik dit ooit zou durven doen. En de waarheid is dat ik het waarschijnlijk niet had gedaan, als ik het van tevoren had bedacht. Dit ontstond spontaan in het moment. Maar wow! Wat een ervaring, wat stond ik te stralen, ik liet me helemaal zien en horen, zonder voorbehoud.
Ken je dat? Dat je je opeens iets doet wat je niet van tevoren had bedacht. Dat er op dat moment iets ontstaat in jezelf, je daarnaar luistert en voelt dat het klopt. Noem het intuïtie; je stroom volgen doordat je helemaal aanwezig bent in jezelf in het hier en nu.
En uiteraard kwamen na afloop ook de kritische stemmetjes; ‘’het was vast vals, zo goed kun jij helemaal niet zingen, je kende niet alle woorden, had het lied dan toch uit je hoofd geleerd!’.
Ja, die kritische stemmetjes die ken ik maar al te goed. Die me dan met terugwerkende kracht weer onderuit willen halen. Het moment waar ik zo spontaan heb gehandeld en waar ik zo van heb genoten, willen vergallen.
Ik zeg met opzet ‘willen’, want dit keer heb ik het niet laten gebeuren. Ik heb die stemmetjes laten kletsen en niet naar hen geluisterd, ik heb ze ‘my moment of fame’ niet laten afnemen.
Lastig? Ja zeker, dit gaat niet vanzelf en lukt ook niet altijd, maar het kan.
Deze stemmetjes herkennen is de eerste stap en als je dan ook nog gaat geloven en ervaren dat zij niet de waarheid spreken, dan ben je al een heel eind op weg. Houd vol!